"Dorota Wodecka: Dlaczego pan jeszcze nie popełnił samobójstwa? 

Jerzy Pilch: Ponieważ udaremniłoby mi to rozmyślanie o jego popełnieniu. Poza tym dolą plemienia, do którego należę, jest stwarzanie wokół siebie mylnej aury męczarni i rychłego końca. Rzekłbym nawet, że naszą powinnością jest imitacja nastroju samobójczości.

Pisarze, bo ich mam na myśli, to w końcu plemię kabotynów, udawaczy i kłamców. Podobni staruszkom ze "Stu lat samotności" Márqueza, które wlazły do trumien, bo przecież pora umierać. Żywiąc się śmietaną i miodem, żyły w owych trumnach przez długie dziesięciolecia.

(...) Poza tym, jak wiadomo, mam kłopot z rękami i mógłbym popełnić operacyjne błędy. Sznurek by mi się urwał, tabletki rozsypały, a obolałe kolano uniemożliwiłoby wejście na taboret et cetera, et cetera.

Można się zapić. 

- Rozmawiamy o samobójstwie, a nie o przyjemnościach.

Czy opowieść jest antidotum na samobójcze myśli? 

- Żyjesz, póki piszesz, żyjesz, póki opowiadasz, żyjesz, póki słuchasz, i dymasz, póki żyjesz. A jak żyjesz, to piszesz.


"

–"Demony Jerzego Pilcha", Magazyn Świąteczny Gazety Wyborczej via: http://wyborcza.pl/magazyn/1,126715,14105384,Demony_Jerzego_Pilcha.html